Rozmowa z dietetyczką Anetą Solak (polski język migowy)

Nikola Śliwa: Bardzo się cieszę, że nas odwiedziłaś i że możemy się spotkać, porozmawiać. Na początku proszę, opowiedz, jak się nazywasz, kim jesteś.

Aneta Solak: Jestem Aneta Solak, mój znak migowy jest taki …

Super, a kim jesteś z zawodu?

Z zawodu jestem dietetyczką, też mam specjalizację z psychodietetyki, teraz chodzę podyplomowo na trenera personalnego.

Głuchy na studiach

O, super! Na początku proszę, opowiedz, jakie masz wykształcenie, jakie ukończyłaś szkoły. Wiem, że nie zrobiłaś tylko tytułu magistra, ale także studia podyplomowe. Więc opowiedz, jakie szkoły skończyłaś i jak wyglądały tematy Twoich prac.

Dobrze pamiętam czas, jak zaczynałam studiować, było to związane ze stresem, wszyscy byli słyszący, a ja jedna — głucha. W związku z tym czułam się niepewnie. Wcześniej chodziłam do szkół dla głuchych, a tu nagle osoby słyszące, ale właśnie to pomogło mi w rozwoju na przykład słownictwa, musiałam się uczyć tego od nowa, bo nie znałam tych słów, z czasem czułam, jak się rozwijam. Mój temat pracy licencjackiej był związany z dietetyką, dietą w leczeniu chorób tarczycy. A temat pracy magisterskiej związany był z dietetyką, dietą w leczeniu problemów z ciśnieniem.

Super, no właśnie opowiadałaś, że gdy chodziłaś do szkoły, były tam osoby słyszące. Też, że edukacja jest dla Ciebie ważna. Ale wykłady przez cały czas były w języku polskim — fonicznym, teksty pisane w specjalistycznym języku. I kolejne pytanie, czy stresowałaś się reakcją wykładowców, studentów na Ciebie?

Na początku mój kontakt z innymi studentami był bardzo ograniczony, w czasie studiów licencjackich i magisterskich byłam sama, cały czas był koło mnie natomiast tłumacz języka migowego, bez niego nie byłaby możliwa moja edukacja. Wykładowcy byli w szoku, że dołączyła osoba głucha, byłam pierwszą osobą głuchą na studiach. Wierzyli we mnie, że uda mi się ukończyć studia i tak też się stało. Na początku chciałam skończyć edukację na pracy licencjackiej, ale gdy się obroniłam, pani profesor, która prowadziła zajęcia z DNA, powiedziała, żeby zastanowić się nad studiami magisterskimi. No i faktycznie zaczęłam się zastanawiać, ostatecznie zdecydowałam się rozpocząć studia magisterskie, dzięki tej pani profesor.

Założenie oraz prowadzenie własnej działalności

Bardzo ciekawie opowiadałaś na temat swojej edukacji, ale wiem też, że teraz dużo działasz, że jesteś bardzo aktywną osobą w sferze biznesowej. Założyłaś własną firmę, to było bardzo odważne posunięcie. Jak się czujesz być własnym szefem?

Tak krótko powiem, jak wyglądały moje początki z założeniem firmy. Stało się tak dzięki mojej koleżance, która pracuje w Łodzi w firmie Uni-Lex. Usłyszała, że w Łodzi Urząd Miasta dofinansowuje osoby, które zakładają firmy, młodych przedsiębiorców w Łodzi. Zaczęłam się zastanawiać, mieć wątpliwości, czy się zdecydować, czy nie. Zdecydowałam się, że złożę wniosek, otrzymałam punkty dostępności oraz szkolenie ABC rozwoju, jak rozwijać swój biznes, firmę, pozytywy i negatywy. Chodziłam kilka miesięcy na to szkolenie, zrobiłam także biznesplan – wszystko z tłumaczem, i zaniosłam go do Urzędu Miasta w Łodzi.

Na wyniki czekałam około pół roku, czułam, że mi się nie uda, bo było bardzo dużo osób słyszących, a tylko ja jedna głucha. Nie za bardzo wtedy w siebie wierzyłam, myślałam, że mi się nie uda. Kiedy otrzymałam e-mail z pozytywnym rozparzeniem, byłam w szoku, że się udało, dlatego założyłam własną firmę. Jest to dla mnie nowe doświadczenie, z którym czuję się bardzo dobrze.

To, co mówisz, świadczy o tym, że jesteś osobą, która dużo działa, a także, że jesteś odważna. Jakie miałabyś rady dla osób głuchych, które mają swoje marzenia, ale boją się je spełnić, stresują się, co im radzisz?

Na początku byłam też osobą, która się stresuje, unika ludzi. Na studiach obserwowałam, jak wygląda kultura osób słyszących – były odważne, rozrywkowe. Byłam przyzwyczajona do kultury głuchych, a tutaj obserwowałam kulturę słyszących, co mnie zmieniło, w końcu założyłam firmę. Głusi też mogą działać, tylko musi to być naszą pasją, marzeniem i celem, wtedy uda się to osiągnąć. Głusi też mogą wszystko!

Znajomość języka polskiego przez osobę głuchą

Dziękuję. Wiem też, że uczysz się języka polskiego. Dlaczego? Nauka języka polskiego jest ciężka. Nie wystarczy tylko tłumacz języka migowego? Jak myślisz?

To prawda – potrzebuje tłumacza, ale nie mogę przez całe życie mieć obok siebie tłumacza. Wolę sama uczyć się języka polskiego, ponieważ mam własne miejsce, salę, więc gdy przyjdzie ktoś słyszący do mnie, nie mogę zawsze prosić o pomoc tłumacza. Wolę rozmawiać poprzez pisanie na przykład z klientami, tak samo w urzędzie, w szpitalu, u lekarza – mogę pisać. A dzięki nauce języka polskiego, mogę poprawić swoją gramatykę i komunikować się z osobami słyszącymi. Co więcej, mieszkam w małym mieście, gdzie nie ma tłumaczy języka migowego. Gdybym mieszkała w Łodzi, czy Warszawie to tam są tłumacze, ale w małym mieście ich nie ma, dlatego muszę sobie jakoś poradzić.

Rozumiem, naprawdę to, co opowiadasz, jest bardzo ciekawe, też myślę, że głusi, którzy będą Ciebie oglądać, będą dumni. Dziękuję, że przyszłaś i mogłyśmy krótko porozmawiać. Dziękuję.

Dziękuję bardzo.