Głuchota – spojrzenie medyczne a kulturowe. Co Ty wiesz o głuchych? #9 (język migowy)

Głuche dziecko

Jeśli słysząca kobieta urodzi głuche dziecko, od razu spotyka się w szpitalu z informacją nie jak zaakceptować głuchotę, ale jak ją wyeliminować – stąd taki duży nacisk na wczesną implantację oraz intensywną naukę mowy fonicznej. Perspektywa ta utrzymuje się przez całe dzieciństwo i dorastanie owej osoby.

Czy implanty pomagają?

Z łatwością można znaleźć w internecie posty, gdzie to, że 7-letni chłopczyk po wieloletniej rehabilitacji może uczęszczać do szkoły masowej, czyli z osobami słyszącymi, było przedstawione jako wielki sukces. Osoby słyszące łudzą się, że dzięki temu osoba głucha stanie się słysząca. Jest to nieprawda. Wiele osób głuchych – i to świetnie wyrehabilitowanych – przyznaje, że nie czuje się częścią słyszącej społeczności.

Głuchota kulturowa

Drugą perspektywą jest perspektywa kulturowa. Abyśmy dobrze zrozumieli tę perspektywę, zastanówmy się, czym jest kultura. Według internetowego słownika PWN jest to „materialna i umysłowa działalność społeczeństw oraz jej wytwory”. Głuchota nierozerwalnie związana jest z językiem migowym, który scala społeczność. W tym wypadku język migowy jest nie tylko podstawowym narzędziem komunikacji, ale i ważnym wyznacznikiem tożsamości.

Potwierdza to Barbara Kannapell, niesłysząca socjolożka z Uniwersytetu Gallaudeta. Jak mówi:

„Od kiedy zrozumiałam, że ASL jest moim językiem, rozwinęło się we mnie silne poczucie tożsamości jako osoby Głuchej oraz o wiele bardziej pozytywny wizerunek samej siebie”.

Rytuały, kultura i struktura społeczna Głuchych

Ponadto, Głusi tworzą własne rytuały, kulturę i strukturę społeczną. Dzięki temu, że są w środowisku, gdzie komunikacja nie jest dla nich problemem, Głusi zaczynają czynnie uczestniczyć w życiu swojej zbiorowości. Wszystko tworzone w ramach tej społeczności jest dla nich dostępne.

Carol Padden, Głucha wykładowczyni, za rdzeń kultury Głuchych uważa: szacunek dla języka migowego i posługiwanie się nim, uznanie rąk jako najważniejszego narzędzia komunikacyjnego, brak związku tejże kultury z językiem fonicznym oraz przekazywanie uznawanych wartości przez opowieści i aktywność społeczną. To wszystko składa się na Głuchych przez wielkie G, czyli takich, którzy czerpią radość ze swojej głuchoty i czują się częścią społeczności.

Przykładem kulturowego spojrzenia na Głuchotę jest sztuka tworzona przez Głuchych twórców takich jak Susan Dupor. Przedstawia ona sytuacje bliskie głuchym na całym świecie takie jak: zajęcia u logopedy, wykluczenie komunikacyjne we własnej rodzinie, chodzenie do szkoły, gdzie panował oralizm.

Takie poczucie przynależności do kultury Głuchych można uzyskać na dwa sposoby: od rodziców Głuchych, którzy z pokolenia na pokolenie przekazują swoją kulturę lub od rówieśników w szkole dla głuchych z internatem.

Język migowy dla głuchych

Teraz możecie dostrzec, jak ważny jest język migowy. Jest nie tylko sposobem komunikacji, ale jest składnikiem tożsamości, a co za tym idzie – całej społeczności. Dlatego widząc na drzwiach budynku piktogram przedstawiający skreślone ucho, warto w myśli zamienić go na migające ręce – bo to one są najważniejsze dla społeczności głuchych – a nie niesprawny słuch.